آرش صادقی در پست توییتری خود نوشت: « ساعت پنج صبح امروز خانم گلرخ ابراهیمی ایرایی از زندان آمل به دادسرای مقدس واقع در زندان اوین منتقل شد. هنوز از دلایل انتقال ایشان اطلاعاتی در دست نیست. خانم ایرایی،از سه هفته پیش به دلیل محرومیت حداقلی زندانیان از حقوق خود و توهین و ضرب و شتم برخی از زندانیان زن توسط زندانبانان زندان آمل، در حرکتی اعتراضی، از تماس تلفنی و رفتن به ملاقات خودداری کرده است».
تا این ساعت خبر جابجایی زندانی سیاسی گلرخ ابراهیمی ایرایی توسط رسانه های وابسته به حکومت و قوه قضائیه منتشر نشده است.
گلرخ ایرایی، زندانی سیاسی، فعال حقوق زنان و فعال سیاسی به اتهامات واهی به ۳ سال و ۷ ماه زندان محکوم شد.
گلرخ ایرایی در طول فعالیت‌های سیاسی خود بیانیه‌های زیادی از جمله در حمایت از برخی زندانیان سیاسی و همچنین محکومیت قتل عام سال ۶۷ امضا کرده است، همچنین بارها در اعتراض به تبعید و اعدام زندانیان سیاسی دست به اعتصاب غذا زده است.
گلرخ ایرایی در ۱۹ فروردین ۹۸ از زندان آزاد و مجددا در ۱۸ آبان ۹۸ دستگیر شد و هم‌اکنون در زندان به سر می‌برد.
وی در زندان های اوین، قرچک و هم اکنون در زندان آمل زندانی است.
🌕نامه #گلرخ_ایرایی از زندان آمل؛ ایستادن تا پای جان در برابر عوامل زور، خشونت طلبی نیست
زندانی سیاسی در تبعید #گلرخ_ابراهیمی_ایرایی با نوشتن نامه ای از زندان آمل به راه حل رهایی خاورمیانه از شر استعمار و استبداد و ارتجاع پرداخته و نوشت: «دچار شدن به وارونگی در درک واقعیت و القای وارونه واقعیت به جامعه ایستادن در صف عوامل زور و خشونت است؛ حتی اگر پرچم سفید صلح در دست و نام سفیر صلح بر سینه باشد».
زندانی سیاسی گلرخ ایرایی در نامه خود نوشت: « تکرار دوباره تاریخ در خاورمیانه‌ای متلاشی و زخم‌خورده خود به تنهایی درد بزرگیست و سخت‌تر از آن رویکرد برخی فعالین ایرانی و افغانستانی در قبال طالبان و چند دهه وحشیگری آنان است».
گلرخ ایرایی نوشت: « فراموش نکنیم ما توسط تاریخ، اذهان عمومی و وجدان بشری قضاوت و محکوم خواهیم شد اگر خود را دوستان مردم افغانستان بدانیم و حق رهایی آنان از وجود طالبان که رهاورد سال‌ها تلاش استعمار و ارتجاع است را به اما و اگرهای خود فروکاهیم و به جای ایستادن در برابر میزبانان طالبان قلم در دست گیریم و گامی برداریم که حرکت بعدی آن یقینا دست دادن با طالبان برای پذیرش سقف فروکاسته مطالبات آزادی‌خواهانه‌مان خواهد بود.»
این زندانی سیاسی با تاکید بر اینکه راه حل در ایستادگی در برابر عوامل زور است نوشت:
«ایستادن تمام قد و تا پای جان در برابر عوامل زور و جنایت حتی اگر به ایجاد فضایی خشونت‌آمیز منجر شود، خشونت‌طلبی نیست. خشونت‌طلبی تواضع و سکوت و ندانم‌کاری در برابر عوامل زور و جنایت است. خشونت‌طلبی فرصت دوباره دادن به عوامل زور برای سرکوب بیشتر است و برافراشتن پرچم صلح در برابر طالبانی است که سال‌ها مردم افغانستان را درید و آواره غربت کرد و پر واضح است که همچنان بر ماهیت اولیه خود استوار است»…