آنچه کشتار هزاران زندانی سیاسی ایران در دهه ٔ۶۰را از هر جنایتی برجسته تر میکند و حس همدردی بیشتری را در وجود انسانهای آگاه،محافل و مجامع بین المللی بر می انگیزد،مظلومیت این زندانیان جان باخته است.زندانیانی که دوران محکومیت خود را می گذراندند.سران ج – ا٬ ایران نیز بر این نکته آگاهی دارند و از این منظر بر عمق ماهیت اقدام جنایتکارانه خود واقف هستند.رهبران ج – ا٬ ایران که به کشتار و اعدام های سال های نخست دهه ۶٠ افتخار می کردند و اسامی ده ها زندانی اعدام شده را به صورت روزانه اعلام می کردند،در مورد کشتار ۶٧ خفقان گرفته اند.مسئولان وقت ج – ا٬با آگاهی از ماهیت اقدام ضد انسانی شان که به عنوان جنایت علیه بشریت ثبت شده است،همچنان به دروغ و فریبکاری متوسل می شوند.آنان، یا موضوع کشتار هزاران زندانی سیاسی در تابستان ۶٧ را کتمان می کنند و یا در صورت پذیرش آن،نقش خود را در وقوع این جنایت هولناک انکار و مسئولیت کشتار را بر دوش دیگران می اندازند.تا جایی که پس از گذشت این همه سال،هنوز پرداختن و وارد شدن به کشتار زندانیان سیاسی تابستان۶٧،در داخل ایران برای سران رژیم ج – ا٬جزء خطوط قرمز محسوب میشود.