داعش و وحشی‌گری‌هایش را کسی نیست که نشناخته باشد. این گروه تروریستی در طول چند سال که در خاورمیانه جولان می‌داد، دست به اعمالی زد که تا ابد از خاطره بشر زدوده نخواهد شد. اما متأسفانه این تمام ماجرا نیست و گاهی اوقات حکومت‌هایی که ظاهراً در صحنه بین‌المللی نیز به‌صورت رسمی پذیرفته شده‌اند، گاهاً دست به اعمالی می‌زنند که حتی داعش نیز در برابر آنها رو سفید می‌شود.
سال‌هاست جمهوری اسلامی با پروژه شهیدسازی، سعی در انحراف افکار عمومی از مشکلات روزمره‌شان و هم‌چنین ابقای حاکمیت خود دارد؛ امری که ظاهراً در راستای آن همه تلاش خود را نیز بکار گرفته است. هفته پیش جسد محسن حججی، مزدوری که در سوریه تحت عنوان “مدافع حرم” توسط داعش کشته شده بود، در طی توافق دو گروه تروریستی داعش و حزب‌الله و با نقش پشت‌پرده جمهوری اسلامی، پس گرفته شد.
تا اینجای کار مشخص شده، داعشی که به چنین وحشیگری‌های بی‌سابقه‌ای در حق انسانیت دست زده، حاضر است که حداقل جنازه کسی که کشته را نیز پس بدهد. اما سوال اینجاست حکومتی که داعیه نمایندگی اسلام واقعی در جهان را دارد و بارها اعمال داعش را تحت عنوان تروریسم محکوم کرده، خود چرا اعمالی انجام می‌دهد که از اعمال داعش وحشیانه‌تر و غیرانسانی‌تر است؟ از همان بدو تأسیس جمهوری اسلامی، هزاران نفر توسط این رژیم تحت نام اسلام ناب محمدی اعدام شده و حتی نشانی از محل دفن احتمالی آنها نیز در دست نیست. بسیاری را نیز کشته و در گورهایی دسته‌جمعی خاک نمودند که گورستان خاوران تهران و گورهای دستجمعی بهشت‌آباد اهواز، از جمله این جنایت‌های جمهوری اسلامی هستند.
اما داستان دایه سلطنه، داستان دیگری‌ست. اگر در دهه ۶۰ در میان بلبشوی انقلاب، هزاران تن بیگناه تنها به‌خاطر منفعت‌طلبی و تحکیم پایه‌های قدرت ملاها اعدام و سربه نیست شدند، جمهوری اسلامی حداقل توانست آن را تحت عنوان “نابودی کفر و نفاق” به مردم قالب نماید. حال سوال اینجاست که جواب جمهوری اسلامی در برابر قتل یک معلم چیست؟ آیا این رژیم می‌تواند وصله دروغین کفر و نفاق را به یک معلم بچسباند؟
مادر فرزاد بیش از ۷ سال است که منتظر نشانی از محل دفن فرزندش است. اما جمهوری اسلامی، گویی هیچ نیتی برای افشای محل دفن فرزاد کمانگر و یارانش ندارد. شاید سران جمهوری اسلامی پنبه در گوش خود فرو کنند و خود را به جهالت بزنند، اما پرسش هزاران و میلیون‌ها نفر انسان آزاده در سرتاسر ایران این‌ست: پیکر فرزاد کجاست؟ چرا محل دفنش را نمی‌گویید و مادرش را از نگرانی در نمی‌آورید؟ داعش با تمام جنایت‌هایش، جنازه مزدورتان که در سوریه کشته شد را پس داد، شما چرا پیکر یک انسان بیگناه را به مادرش پس نمی‌دهید؟ آیا به مردم حق می‌دهید که شماها را بدتر و بی‌رحم‌تر و جنایتکارتر از داعش بدانند؟
ولی چیزی که در اینجا مهم است، درس گرفتن از تاریخ است. آنچه بر سر داعش آمد، بی‌گمان بر سر دیگر جنایتکاران و دشمنان 
انسانیت نیز خواهد آمد. گویی این قانونی‌ست که آن را در ابدیت نوشته‌اند. خلق کرد دیر یا زود نشان فرزاد و دیگر همرزمانش را خواهند یافت. گریزی از تقدیر نیست؛ سران جمهوری اسلامی نیز دیر یا زود به سرنوشت داعش گرفتار خواهند شد و سینه دایه سلطنه و دیگر مادران کرد از دیدن قبر فرزندانشان آرام خواهد گرفت.