نامه مریم اکبری‌منفرد در آستانه چهارهمین سال حبس:
🔸«گرچه با بندبند وجودم دلم می‌خواست در کنار فرزندانم می‌بودم، کدام مادری نمی‌خواهد؟ اما پشیمان نیستم بلکه مصمم‌تر برای ادامه مسیرم هستم. این را هر بار در هر جلسه بازجویی و بازپرسی رسمی و غیررسمی گفته و از تکرارش خرسندم! ۱۳ سال از فرزندانم دور ماندم اما ۱۳سال جنایت را با چشمانم دیدم و عزمم راسخ‌تر شد»
🔸این زندانی سیاسی ضمن اشاره به اعدام و زیر شکنجه کشته شدن چهار برادر و خواهرش در دهه۶۰ می‌نویسد«با خبرهای هر اعتراض و هر قیام شراره‌های این شعله سرکش ایمان قلبم جاری می‌شود در میان زنانی که چشم امید نجاتشان تنها شکستن این درهای آهنین است»
🔸او خطاب به معترضان می‌نویسد: «دختران و پسرانم که جان بر کف در خیابان هستند که اشتیاق بودن در کنارتان هر لحظه در وجودم پر می‌کشد، اگر بازداشت شدید ذره‌ای، سرسوزنی به بازجویان اعتماد نکنید. آنها همجنس ما نیستند! دشمن در هر لحظه دشمن است! ایمانتان را به راهتان هرچه بیشتر کنید. در انفرادی این تنها دستاویز است»
🔸اکبری منفرد اسفند ۱۳۹۹ به زندان سمنان تبعید شد و بیش از ۱۳ سال است که بدون مرخصی در زندان است.