بیانیه مشترک چهار جریان سیاسی:
چرا بايد«انتخابات» را تحريم كرد؟
دوازدهمین دوره «انتخابات» ریاست جمهوری، با رد صلاحیت بخش عمده کاندیداها و تائید شش نفر دستچین شده، سه تن از «اصولگرایان» و سه تن از «اصلاح طلبان» و «اعتدالیون»، وارد مرحله نهائی خود شد. این انتخابات نیز همانند انتخابات دوره‌هاي قبل در جمهوري اسلامي، چیزی جز یک مضحکه نمایشی برای نشان دادن سیمائی دمکراتیک از سوی حکومتی مستبد، جنایتکار و فاسد بیش نیست.
اين انتخابات، در شرائطي برگزار مي‌شود که بحران اقتصادی نه تنها تخفیف نیافته بلکه تشدید هم شده است. پس از امضاء «برجام»، مردم بر اساس تبلیغات بی‌پایه دولت بر این امید بودند که بعد از برداشته شدن تحریم‌ها، بهبودی در اوضاع اقتصادی رخ خواهد داد. اما وعده و وعیدهای دولت توخالی بود و بهبودی در شرائط سخت زندگی، کار و معاش اکثریت مردم رخ نداده است. روحانی و دولتش هم بر این امید بودند که با جلب سرمایه‌های خارجی تخفیفی در اوضاع نابسامان اقتصادی بدهند، که تا کنون موفق نشده‌اند. زیرا روحانی با اطاعت از رهبری توانا به مبارزه با رانتخواری نیست، همکاران اقتصادیش در دولت متضاد عمل میکنند وسیاستش بر فروش نفت خام و انتشار اوراق قرضه مبتنی می باشد که بخش عظیم آن صرف هزینه های نظامی سر سام آور می گردد.
تغییر دولت امریکا و انتخاب «دونالد ترامپ» و مخالفت آشکار وی با حکومت ایران مشکلات را بیشتر کرده است و در چشم‌انداز نزدیک تغییری در روابط متشنج ایران و امریکا دیده نمی‌شود. علیرغم تمایل آشکار اروپائیان به گسترش روابط اقتصادی با ایران، بدلیل مخالفت‌های امریکا، اینان نیز بسیار محتاطانه با ایران بویژه در عرصه اقتصادی برخورد کرده و هنوز روابطه‌شان محدود مانده است. با ادامه ماجراجوئی‌های رژیم در منطقه و بحران در مناسبات خارجی، علاوه بر افزایش خطر درگیری‌های نظامی، بحران داخلی هم حادتر شده است.
انتخابات در جمهوري اسلامي آزاد و دمکراتیک نبوده است چرا که حداقل‌های لازم، حق انتخاب شدن، انتخاب کردن، حق آزادی بیان، حق داشتن روزنامه و نشريه، حق فعاليت احزاب سياسي و نهادهاي مدني، حق استفاده برابر از رسانه‌هاي عمومي براي مخالفان حکومت، وجود نداشته است. به عبارت درست تردر این رژِیم حقوق سیاسی شهروندان که اساس حقوق انسانی است رعایت نمی شود وانتخابات صحنه رقابت جناح‌هاي درون حکومت براي حضور در نهادهايي حکومتی و تقسیم سهام از خوان ثروتهای ملی بوده و می‌باشد.
شرکت بخشی از مردم در انتخابات ریاست جمهوری سال 1376 و رای دادن به کاندیدائی که مورد نظر ولی فقیه و جناح غالب رژیم نبود باعث شد تا دامنه اين رقابت‌ها، زير تيغ نظارت استصوابي شوراي نگهبان، تنگ‌تر شود و دایره خودی‌ها بیش از پیش محدود شود. در جريان انتخابات رياست جمهوري سال 1388، با تقلب علني و راي‌سازي براي احمدي نژاد چهره و خصلت اصلي انتخابات در جمهوری اسلامی آشکارتر شد.
جمهوري اسلامي به راي مردم باور ندارد و تنها مي‌کوشد تا با راي مردم به رژيم خود مشروعيت بخشد. براي حکومت اسلامي فقط ميزان شرکت مردم مهم است و نه نتيجه‌ای که از صندوقهای رای بیرون می‌آید، چرا که نتيجه را خود از پيش و به صورت کنترل شده، هدايت مي‌کند. کانديداهايي که پس از عبور از صافي شوراي نگهبان به صف اول مسابقه انتخابات مي‌رسند، از «خودي»ها هستند و در نهايت هم نقش آنها غالبا در حد «تدارکاتچي» و مجري “حکم حکومتي” باقي خواهد ماند.
هموطنان گرامی
در این فصل انتخابات، حکومت می‌کوشد تا با انتخاب چند تن از چهرهای مورد اعتماد خود از جناح‌های مختلف رژیم و دو قطبی کردن انتخابات، ظاهری دمکراتیک به انتخابات داده و چنین بنمایاند که دیدگاههای مختلف و برنامه‌های گوناگون برای اداره جامعه در جریان انتخابات با هم جدل می‌کنند. در این انتخابات سه تن از «اصولگرایان» در مقابل سه تن از« اصلاح‌طلبان» و «اعتدالیون» قرار گرفته‌اند، در حالی که کاملا معلوم است که اغلب این شش نفر به عنوان سیاه لشکر به صحنه آمده‌اند، ظاهرا هر کدام برنامه متفاوت از دیگری برای چهارسال آینده ایران ارائه می‌دهند. یکی با تکیه بر بحران اقتصادی و ناتوانی دولت در حل مشکلات معیشتی مردم، علیه روحانی تبلیغ می‌کند و جناح مقابل هم با تکیه بر امضاء «برجام» به عنوان یک دستاورد دولت و ترساندن مردم از حضور آن دیگری در قدرت اجرائی و تبلیغ ان که رای دادن به رئیسی یا قالیباف برابر است با بازگشت به دوران احمدی نژاد، سعی در جلب آرای مردم دارد. هدف این فضای دوقطبی قبل از هر چیز در کشاندن مردم پای صندوقهای رای است.
هم ميهنان گرامي
در يک جامعه آزاد، حکومت‌ها تابع راي مردم و پاسخگو به مردم هستند. در کشور ما برای حکومت‌ها راي مردم ارزشی نداشته و ناديده گرفته‌ شده است. در جمهوري اسلامي با تهی کردن مقوله انتخابات از مفهوم واقعی و متعارف آن و محدود نمودن آن به وابستگان به قدرت، عملا امکان دخالت آراء مردم در تحولات سياسي محدود و محدودتر شده و دست آخر در جريان این انتخابات شاهدیم که چگونه به یک خیمه شب بازی تبدیل شده است. در نظامهای دموکراتیک، رای دادن روشی است که جامعه حاکمیت خود را بر دولت اعمال می کند و در نظامهای استبدادی، رای دادن روشی است که استبداد، حاکمیت خود را بر جامعه اعمال می کند.
با تحريم این نمایش انتخاباتی و عدم حضور در پاي صندوق‌هاي راي، اجازه ندهيم که جمهوري اسلامي باري ديگر راي مردم را در انظار جهانيان، خرج مشروعيت بخشيدن به نظام استبدادي خود کند و در داخل کشور از آن براي ارعاب و فريبکاري استفاده نمايد. رویگردانی از این خیمه شب بازی و خلوت نگهداشتن حوزه‌های راي‌گيري، به سود آزادي و به سود حاکميت مردم و به زيان استبداد است.
ترديدي نبايد داشت که مبارزات جمعی مردم و رشد و پاي‌گيري تشکل‌های مستقل و جنبش‌هاي اجتماعی با تکيه بر خواست های حق‌طلبانه شان، مهمترين عرصه مبارزه با رژيم است. عدم شرکت در بازي‌هاي سياسي اين رژيم، که تنها خود از آن بهره مي‌برد و بايکوت انتخابات فرمايشي، راهي است که پايه‌هاي رژيم اسلامي را سست کرده و مبارزه مردم را گسترش خواهد داد.
ما ازهمه نيروهاي دموکرات، مترقی، آزادیخواه، مستقل، جمهوريخواه، طرفدار جدائى دين و دولت و چپ که مخالف هرگونه دخالت خارجی در روند استقرار دموکراسی در ایران هستند دعوت می کنیم تا با تحريم فعال اين نمايش انتخاباتي، تلاش براي برآمد صف مستقل اپوزيسيون آزادیخواه؛ مترقی، چپ ودموکرات را گسترش دهند. این گامی مهم در جهت تقویت جنبش آزادیخواهانه مردم کشورمان است.
بکوشیم با سازماندهی مقاومت مدنی سراسری و يپشبرد تحريم فعال و گسترده انتخابات، قدرت نيروهای آزاديخواه و اراده مردم را در مقابل قدرت‌نمائی‌های رژيم نشان دهیم. تنها از این طریق است که می توان مستبدین حاکم را وادار به عقب نشینی کرده و با تداوم مبارزه برای برچیدن بساط تمامیت رژیم و راه رسیدن به جمهوری لائیک، آزادی، دمکراسی، و عدالت را هموار کرد.
اتحاد فدائیان خلق ایران
شورای هماهنگی جنبش جمهوریخواهان دموکرات و لائیک ایران
شورای موقت سوسیالیست های چپ ایران
همبستگی ملی جمهوریخواهان ایران
شنبه, ۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۶